Tarcica z włosia jest zwykle wykonana z włókien sizalowych lub szczeciny knura i ma najdłuższą żywotność, ponieważ struktura szczecinowa pozwala na "samoleczenie się" deski do gry w rzutki, w której po powrocie włókna powracają do pierwotnego kształtu pozycja i powstaje tylko najmniejsza dziura. Małe wiązki włókien sizalowych o tej samej długości zostały połączone w wiązki. Pakiety zostały następnie skompresowane na dysk i połączone metalowym pierścieniem. To był natychmiastowy sukces, ponieważ rzutki spowodowały niewielkie lub żadne uszkodzenie planszy - po prostu rozdzieliły włókna, kiedy weszły na planszę; ten rodzaj płyty był bardziej trwały i wymagał niewielkiej konserwacji.

Tarcza do gry w Bristle została po raz pierwszy wymyślona przez Nodora w latach trzydziestych XX wieku i od tego czasu stale się rozwija. Płyta wykonana jest z włókien sizalowych, z tego samego materiału, z którego robią liny, a najlepsze włókna sizalowe pochodzą z Afryki Wschodniej, gdzie znajduje się fabryka Nodor. Włókna są zbierane w małe grudki, a następnie grudki są następnie ściskane razem i utrzymywane w miejscu za pomocą stalowej taśmy, aby utworzyć tarczę. Kiedy strzałka uderza w planszę, po prostu rozdziela pasma sizalu, ale ściskanie włókien utrzymuje strzałę w planszy. Kiedy strzałka zostanie usunięta, włókna łączą się ponownie, więc istnieje minimalne uszkodzenie płyty. Mówi się, że jest samoleczeniem. Również deska może trwać bardzo długo i nie ma nic takiego jak uderzenie w tarczę szczecinową, gdy strzałka uderza w nią. Współczesne tarcze są wykonane z włókien sizalowych; tanie deski są czasami wykonane z zwojowego papieru. W dzisiejszych targach używanych jest jednak kilka rodzajów włókien sizalowych, pochodzących z Afryki Wschodniej, Brazylii i Chin. Sizal z Brazylii nazywane są włóknem sizalowym Brazylii, z Kenii zwane jest włóknem sizalowym Kenii, z prowincji Hajnan w Chinach zwane włóknem sizalowym.